Marsplan Elon Musk grenst aan bedrog
(Fin.Dagblad 5-10-2016)
Dit wordt het eerste project waar Elon Musk zich grandioos aan vertilt. Het plan van de superondernemer voor kolonisatie van Mars is fictie. Zijn raket die honderd man kan vervoeren, ook.
In de eerste plaats zijn er serieuze technische problemen die nog moeten worden opgelost. Bijvoorbeeld de straling, de gewichtloosheid en de opsluiting die de gezondheid van de bemanning bedreigen. Dan het verkrijgen van voedsel, water en zuurstof op Mars. Ondanks tientallen jaren van onderzoek en experimenten is daar geen oplossing voor. Waar is het ruimtestation dat niet bevoorraad hoeft te worden omdat alles aan boord wordt gerecycled? Dat zou een paar jaar moeten functioneren voor je de levens van honderd mensen per keer afhankelijk maakt van zulke technologie. En dat moet, want je kunt geen duizenden mensen onderhouden, laat staan een miljoen zoals Musk wil, door ze over een afstand van 200 miljoen kilometer te bevoorraden. Al was het maar omdat raketten kunnen falen, wat ze nog altijd geregeld doen. Op Mars brandstof maken voor de terugreis? Leuk idee maar het is nog nooit gedaan, dus het is onbewezen technologie.
Elk van deze problemen wordt door Musk weggewoven met een achteloos ‘dat kan worden opgelost’. De werkelijkheid is dat de oplossingen in de praktijk niet zijn ontwikkeld. Musk weet donders goed dat praktische oplossingen veel moeilijker zijn dan theoretische.
Het grenst aan bedrog om te doen alsof de mensheid, die al veertig jaar niet verder komt dan lage aardbanen, over slechts tien jaar met honderd man tegelijk zou kunnen vertrekken naar een andere planeet. Dit vereist veel meer tijd.
Nog een kleinigheid: een miljoen mensen naar Mars verschepen in maximaal honderd jaar. Dat is 10.000 mensen per jaar of ongeveer tien raketten met honderd passagiers per maand. Elke drie dagen één, honderd jaar lang. De mensheid heeft nog nooit meer gepresteerd dan enkele bemande lanceringen per jaar, met een handjevol mensen per keer. Je moet Musk nageven dat hij een paar onmogelijke dingen heeft gepresteerd maar dit lijkt wat veel gevraagd.
Temeer, en dit is het belangrijkste, omdat Musks doel discutabel is. Hij wil een ‘backup’ maken voor de Aarde, voor het geval een ramp deze planeet onbewoonbaar maakt. Daar zijn twee vragen bij te stellen. Ten eerste: wat voor ramp zou de Aarde een ongastvrijere plek maken dan Mars? Mars is een soort Antarctica, maar dan een waar je niet eens kunt ademen. Zelfs een Aarde na een of ander Armageddon is een beter uitgangspunt voor ‘kolonisatie’ dan Mars, al was het maar omdat ze veel dichterbij is. Ten tweede: kan het geld dat zo’n Marsproject zou kosten, niet beter besteed worden aan het afwenden van zulke rampen, zoals klimaatverandering, nucleaire oorlogen en meteorietinslagen? Ook daarbij kun je mooie technologie ontwikkelen die elders bruikbaar kan zijn.
Er is geen enkel verdienmodel voor een kolonie op Mars. Columbus, die er in zo’n geval altijd bij wordt gehaald, had zo’n verdienmodel tenminste nog wel. Delfstoffen zullen altijd goedkoper te vinden zijn op Aarde of anders op asteroïden, die veel makkelijker bereikbaar zijn dan Mars. Vergeet toerisme. Waar is het toerisme naar de Zuidpool of naar het midden van de Sahara of Groenland? Waar zijn de trotse steden op die lokaties? Waar is de souvenirtent op de bodem van de Stille Oceaan? Een kolonie op Mars dient als enige doel zichzelf. Aangezien de honderdpersoonsraket alleen nut heeft hiervoor, heeft die ook geen bestaansrecht.
Musk doet grootse dingen voor de ruimtevaart, zoals het goedkoper maken van lanceringen met herbruikbare raketten. Een bemande reis naar Mars is spannend en interessant en ik hoop dat dat daar mensen landen voor ik sterf. Maar ik sluit graag een weddenschap af dat er voor 1 januari 2035 geen raket met honderd man aan boord naar Mars vertrekt. En een tweede dat voor 1 januari 2050 het tempo van een raket per drie dagen niet wordt gehaald.
Dit wordt het eerste project waar Elon Musk zich grandioos aan vertilt. Het plan van de superondernemer voor kolonisatie van Mars is fictie. Zijn raket die honderd man kan vervoeren, ook.
In de eerste plaats zijn er serieuze technische problemen die nog moeten worden opgelost. Bijvoorbeeld de straling, de gewichtloosheid en de opsluiting die de gezondheid van de bemanning bedreigen. Dan het verkrijgen van voedsel, water en zuurstof op Mars. Ondanks tientallen jaren van onderzoek en experimenten is daar geen oplossing voor. Waar is het ruimtestation dat niet bevoorraad hoeft te worden omdat alles aan boord wordt gerecycled? Dat zou een paar jaar moeten functioneren voor je de levens van honderd mensen per keer afhankelijk maakt van zulke technologie. En dat moet, want je kunt geen duizenden mensen onderhouden, laat staan een miljoen zoals Musk wil, door ze over een afstand van 200 miljoen kilometer te bevoorraden. Al was het maar omdat raketten kunnen falen, wat ze nog altijd geregeld doen. Op Mars brandstof maken voor de terugreis? Leuk idee maar het is nog nooit gedaan, dus het is onbewezen technologie.
Elk van deze problemen wordt door Musk weggewoven met een achteloos ‘dat kan worden opgelost’. De werkelijkheid is dat de oplossingen in de praktijk niet zijn ontwikkeld. Musk weet donders goed dat praktische oplossingen veel moeilijker zijn dan theoretische.
Het grenst aan bedrog om te doen alsof de mensheid, die al veertig jaar niet verder komt dan lage aardbanen, over slechts tien jaar met honderd man tegelijk zou kunnen vertrekken naar een andere planeet. Dit vereist veel meer tijd.
Nog een kleinigheid: een miljoen mensen naar Mars verschepen in maximaal honderd jaar. Dat is 10.000 mensen per jaar of ongeveer tien raketten met honderd passagiers per maand. Elke drie dagen één, honderd jaar lang. De mensheid heeft nog nooit meer gepresteerd dan enkele bemande lanceringen per jaar, met een handjevol mensen per keer. Je moet Musk nageven dat hij een paar onmogelijke dingen heeft gepresteerd maar dit lijkt wat veel gevraagd.
Temeer, en dit is het belangrijkste, omdat Musks doel discutabel is. Hij wil een ‘backup’ maken voor de Aarde, voor het geval een ramp deze planeet onbewoonbaar maakt. Daar zijn twee vragen bij te stellen. Ten eerste: wat voor ramp zou de Aarde een ongastvrijere plek maken dan Mars? Mars is een soort Antarctica, maar dan een waar je niet eens kunt ademen. Zelfs een Aarde na een of ander Armageddon is een beter uitgangspunt voor ‘kolonisatie’ dan Mars, al was het maar omdat ze veel dichterbij is. Ten tweede: kan het geld dat zo’n Marsproject zou kosten, niet beter besteed worden aan het afwenden van zulke rampen, zoals klimaatverandering, nucleaire oorlogen en meteorietinslagen? Ook daarbij kun je mooie technologie ontwikkelen die elders bruikbaar kan zijn.
Er is geen enkel verdienmodel voor een kolonie op Mars. Columbus, die er in zo’n geval altijd bij wordt gehaald, had zo’n verdienmodel tenminste nog wel. Delfstoffen zullen altijd goedkoper te vinden zijn op Aarde of anders op asteroïden, die veel makkelijker bereikbaar zijn dan Mars. Vergeet toerisme. Waar is het toerisme naar de Zuidpool of naar het midden van de Sahara of Groenland? Waar zijn de trotse steden op die lokaties? Waar is de souvenirtent op de bodem van de Stille Oceaan? Een kolonie op Mars dient als enige doel zichzelf. Aangezien de honderdpersoonsraket alleen nut heeft hiervoor, heeft die ook geen bestaansrecht.
Musk doet grootse dingen voor de ruimtevaart, zoals het goedkoper maken van lanceringen met herbruikbare raketten. Een bemande reis naar Mars is spannend en interessant en ik hoop dat dat daar mensen landen voor ik sterf. Maar ik sluit graag een weddenschap af dat er voor 1 januari 2035 geen raket met honderd man aan boord naar Mars vertrekt. En een tweede dat voor 1 januari 2050 het tempo van een raket per drie dagen niet wordt gehaald.
Reacties
Een reactie posten