Het Dagobert Duck-gevoel
(NRC, jaren '90) Sinds een paar weken ben ik in het bezit van een geweldige smak geld. Zal ik eens vertellen wat ik daarmee doe? Nee, eerst uitleggen hoe ik eraan ben gekomen. Mijn vrouw was laatst betrokken bij een collecte. Iets met de Derde Wereld. De opbrengst werd bij ons thuis ingeleverd door de collectanten: dik twee mille aan kleingeld. De organisatie had laten weten dat we dit geld bij een bank konden laten tellen en overmaken. De kosten van het tellen (machinaal natuurlijk) mochten we betalen uit de te tellen muntjes. Welgemoed ging mijn vrouw op stap met meer dan tien kilo metaal in haar bagage. De eerste bank zei: geld tellen doen we alleen voor onze eigen rekeninghouders. Telt u het zelf maar; inleveren in controleerbare rolletjes graag. De tweede bank zei: voor geld tellen moet u naar ons hoofdkantoor in Utrecht. De derde bank zei: geld tellen? Dat doen wij nooit. Het is het omgekeerde van de detaillist die geen duizendjes accepteert en tegelijkertijd is het p