Creationisten van de klimaatwetenschap
(PlusPost, 3-12-2009)
Luid klinkt het gezaag aan de stoelpoten van het wetenschappelijke establishment, pal voor de klimaattop in Kopenhagen. Uitgelekte e-mails van mainstream klimaatwetenschappers laten een pr-strategie zien die in een Republikeinse verkiezingscampagne niet zou misstaan. De wetenschap voert propaganda! Dat biedt klimaatsceptici de kans het resultaat van dertig jaar klimaatwetenschap ter discussie te stellen. Maar eigenlijk is het heel eenvoudig. CO2 is een gevaar.
Medio jaren '80 belandde ik als beginnend journalist eens op een Nederlandse conferentie over kolentechnologie. Daar werd vol trots gesproken over ontzwavelingstechnieken. Zure regen was toen het probleem van de dag. Aan het eind van een spreekbeurt stond ik op en stelde ik de vraag: zijn jullie eigenlijk al bezig met technieken om CO2-uitstoot te voorkomen of af te vangen?
Ik werd uitgelachen. Dat leek de verzamelde kolendeskundigen nou helemaal niet nodig.
Als ik in mijn herinnering terugzoek hoe de discussie over het broeikaseffect is verlopen, is het ongeveer zo gegaan:
Eerst betwijfelden de sceptici of de lozing van broeikasgassen de temperaturen wel kón verhogen. Er werden terugkoppelingseffecten van stal gehaald. Bijvoorbeeld: als de temperatuur zou stijgen zou dat aanleiding geven tot meer bewolking en dat zou de temperatuur weer doen dalen. Die redenering rammelt aan alle kanten ja, dat vond ik destijds ook, maar ik heb hem dan ook niet verzonnen.
Ook zou het bepaald niet zeker zijn, áls de temperatuur zou stijgen, dat daarmee de zeespiegel omhoog zou gaan. Bijvoorbeeld: er zou meer sneeuw kunnen vallen op Antarctica, waardoor de ijskap juist dikker zou worden.
Toen de temperaturen begonnen te stijgen, werd twijfel gezaaid aan de oorzaak. Het zou ook wel eens een natuurlijke variatie in het klimaat kunnen zijn.
Het ijs begon te smelten. In de Alpen, op de Kilimanjaro, in Groenland, in het Noordpoolgebied, in Siberië, waar niet eigenlijk. Tot overmaat van ramp hadden we zelden meer een Elfstedentocht. Heel geleidelijk aan ontstond de wetenschappelijke consensus, eerst dat het warmer werd en veel later dat dit inderdaad kwam door de invloed van de mens. Het CO2-gehalte van de atmosfeer is intussen gestegen van 280 ppm (deeltjes per miljoen) naar vlak onder de 400. Er komt nog steeds zo'n 2 ppm per jaar bij.
Als sceptici klagen dat de meerderheid geen afwijkende ideeën toelaat, is dat kletskoek. Die consensus was er eerst niet, en is ontstaan in weerwil van precies dezelfde sociale invloeden, die immers aanvankelijk de andere kant op werkten. Die consensus is, met andere woorden, ontstaan door de overtuigingskracht van de feiten en niet doordat het modekartel in Parijs dit heeft voorgeschreven. Als de sceptici overtuigende gegevens hebben kunnen ze de zaak ook doen kantelen. Maar dat hebben ze niet.
De sceptici zijn de creationisten van de klimaatwetenschap. Twijfel zaaien is het enige wat ze kunnen. Eerst was het stijgen van de temperaturen géén bewijs dat ons energiegebruik dit veroorzaakte. Nu is het stokken van de opwarming opeens wél een aanwijzing dat het met de invloed van de mens wel meevalt. En als de wetenschap alle spin zat is, het geduld verliest omdat er eindelijk wat moet gebeuren, en begint terug te spinnen - dan is dát weer een reden om twijfel te zaaien.
Een paar jaar geleden vroeg het Britse blad New Scientist in een prijsvraag zijn lezers een interessant experiment te bedenken. Eén inzending staat mij in het geheugen gegrift. Iemand opperde: "Laten we nou eens een paar miljard ton van een broeikasgas in de atmosfeer uitstorten. Nee, weet je wat, we doen een paar miljard ton per jáár, voor onbepaalde tijd. Gewoon, om te kijken wat er gebeurt. Of nee, laat maar zitten, dat idee krijgen we nooit goedgekeurd." Beter is volgens mij de bizarre onverantwoordelijkheid van wat de mens doet nooit onder woorden gebracht.
Het is heel simpel. CO2 is een broeikasgas, dat is al honderd jaar bekend. Meer CO2 betekent dat het warmer wordt dan het anders zou zijn geweest. Hoe warm het anders zou zijn geweest weten we natuurlijk niet, en hoeveel warmer het wordt weten we ook niet, maar dat het warmer wordt weten we héél zeker. Dat er ijs smelt als het warmer wordt is ook héél zeker. CO2 lozen is dus niet goed en de uitstoot maximaal beperken is dat wel.
Zolang er nog onzekerheden zijn doen we dus geen business as usual, maar een stringent anti-CO2-beleid.
En of de sceptici nu willen ophouden de discussie te vervuilen.
Luid klinkt het gezaag aan de stoelpoten van het wetenschappelijke establishment, pal voor de klimaattop in Kopenhagen. Uitgelekte e-mails van mainstream klimaatwetenschappers laten een pr-strategie zien die in een Republikeinse verkiezingscampagne niet zou misstaan. De wetenschap voert propaganda! Dat biedt klimaatsceptici de kans het resultaat van dertig jaar klimaatwetenschap ter discussie te stellen. Maar eigenlijk is het heel eenvoudig. CO2 is een gevaar.
Medio jaren '80 belandde ik als beginnend journalist eens op een Nederlandse conferentie over kolentechnologie. Daar werd vol trots gesproken over ontzwavelingstechnieken. Zure regen was toen het probleem van de dag. Aan het eind van een spreekbeurt stond ik op en stelde ik de vraag: zijn jullie eigenlijk al bezig met technieken om CO2-uitstoot te voorkomen of af te vangen?
Ik werd uitgelachen. Dat leek de verzamelde kolendeskundigen nou helemaal niet nodig.
Als ik in mijn herinnering terugzoek hoe de discussie over het broeikaseffect is verlopen, is het ongeveer zo gegaan:
Eerst betwijfelden de sceptici of de lozing van broeikasgassen de temperaturen wel kón verhogen. Er werden terugkoppelingseffecten van stal gehaald. Bijvoorbeeld: als de temperatuur zou stijgen zou dat aanleiding geven tot meer bewolking en dat zou de temperatuur weer doen dalen. Die redenering rammelt aan alle kanten ja, dat vond ik destijds ook, maar ik heb hem dan ook niet verzonnen.
Ook zou het bepaald niet zeker zijn, áls de temperatuur zou stijgen, dat daarmee de zeespiegel omhoog zou gaan. Bijvoorbeeld: er zou meer sneeuw kunnen vallen op Antarctica, waardoor de ijskap juist dikker zou worden.
Toen de temperaturen begonnen te stijgen, werd twijfel gezaaid aan de oorzaak. Het zou ook wel eens een natuurlijke variatie in het klimaat kunnen zijn.
Het ijs begon te smelten. In de Alpen, op de Kilimanjaro, in Groenland, in het Noordpoolgebied, in Siberië, waar niet eigenlijk. Tot overmaat van ramp hadden we zelden meer een Elfstedentocht. Heel geleidelijk aan ontstond de wetenschappelijke consensus, eerst dat het warmer werd en veel later dat dit inderdaad kwam door de invloed van de mens. Het CO2-gehalte van de atmosfeer is intussen gestegen van 280 ppm (deeltjes per miljoen) naar vlak onder de 400. Er komt nog steeds zo'n 2 ppm per jaar bij.
Als sceptici klagen dat de meerderheid geen afwijkende ideeën toelaat, is dat kletskoek. Die consensus was er eerst niet, en is ontstaan in weerwil van precies dezelfde sociale invloeden, die immers aanvankelijk de andere kant op werkten. Die consensus is, met andere woorden, ontstaan door de overtuigingskracht van de feiten en niet doordat het modekartel in Parijs dit heeft voorgeschreven. Als de sceptici overtuigende gegevens hebben kunnen ze de zaak ook doen kantelen. Maar dat hebben ze niet.
De sceptici zijn de creationisten van de klimaatwetenschap. Twijfel zaaien is het enige wat ze kunnen. Eerst was het stijgen van de temperaturen géén bewijs dat ons energiegebruik dit veroorzaakte. Nu is het stokken van de opwarming opeens wél een aanwijzing dat het met de invloed van de mens wel meevalt. En als de wetenschap alle spin zat is, het geduld verliest omdat er eindelijk wat moet gebeuren, en begint terug te spinnen - dan is dát weer een reden om twijfel te zaaien.
Een paar jaar geleden vroeg het Britse blad New Scientist in een prijsvraag zijn lezers een interessant experiment te bedenken. Eén inzending staat mij in het geheugen gegrift. Iemand opperde: "Laten we nou eens een paar miljard ton van een broeikasgas in de atmosfeer uitstorten. Nee, weet je wat, we doen een paar miljard ton per jáár, voor onbepaalde tijd. Gewoon, om te kijken wat er gebeurt. Of nee, laat maar zitten, dat idee krijgen we nooit goedgekeurd." Beter is volgens mij de bizarre onverantwoordelijkheid van wat de mens doet nooit onder woorden gebracht.
Het is heel simpel. CO2 is een broeikasgas, dat is al honderd jaar bekend. Meer CO2 betekent dat het warmer wordt dan het anders zou zijn geweest. Hoe warm het anders zou zijn geweest weten we natuurlijk niet, en hoeveel warmer het wordt weten we ook niet, maar dat het warmer wordt weten we héél zeker. Dat er ijs smelt als het warmer wordt is ook héél zeker. CO2 lozen is dus niet goed en de uitstoot maximaal beperken is dat wel.
Zolang er nog onzekerheden zijn doen we dus geen business as usual, maar een stringent anti-CO2-beleid.
En of de sceptici nu willen ophouden de discussie te vervuilen.
Reacties
Een reactie posten