Gewichtheffen, het koningsnummer
(NRC 6-8-2012)
De allermooiste sport op de Olympische Spelen is zonder enige twijfel het gewichtheffen. Alles komt daarin samen. Pure kracht uiteraard. Techniek - want als je die halter niet precies recht boven je enkels tot stilstand laat komen, gebeuren de vreselijkste dingen. Lijden: kijk naar die grimassen. Zulke gezichten moeten klimmende wielrenners nog leren trekken. Weerzin, want god, wat zijn die atleten lelijk. Gevaar. Botten, pezen en kraakbeenlagen kunnen ieder moment bezwijken. Als de gewichtheffer niet tijdig onder een vallende halter vandaan springt, wordt hij verpletterd.
En drama en heldendom. Tijdens deze Spelen trok in de klasse tot 77 kg de Chinees Lu Haojie zijn arm kapot. Huilend van pijn tilde hij daarna nog even 190 kilo, ruim onder zijn normale kunnen, om zijn zilveren medaille veilig te stellen. Een groot sportman.
Ondanks deze romantische aspecten wordt het gewichtheffen door de Nederlandse sportjournalistiek gediscrimineerd. Zelfs op de Spelen wordt er nauwelijks iets van getoond, en er wordt niet over geschreven. In mijn jeugd werd de klasse der superzwaargewichten uitgevonden voor mannen van minimaal 110 kg. Daarin had je het Russische monster Vasiliy Alekseyev (1942-2011), 150 kg zwaar. De man verbeterde in zijn carrière tachtig keer een wereldrecord. Het laatste was 256 kilo, meer dan een kwart ton, bij het stoten in 1977. Beelden van hem zag ik zelden, dat vond Studio Sport niet goed voor mij.
Twee factoren spelen bij dit doodzwijgen vermoedelijk een rol. Gewichtheffen wordt geassocieerd met doping en het Nederlandse gewichtheffen stelt niets voor. Aangezien er nog altijd wielerjournalistiek bestaat, kunnen we het eerste bezwaar laten vallen. En tja, als de finale van de 100 meter sprint, meestal zonder één oranje hemd, bergen publiciteit krijgt, waarom het topnummer van het gewichtheffen morgen dan niet? Als er aandacht is voor met vier personen omstebeurt een baantje zwemmen of voor met z'n achten spelevaren in een roeiboot, dan toch zeker ook voor de Olympische puurheid van wie-tilt-het-zwaarste-gewicht?
De moderne tijd bevrijdt ons van de tunnelvisie van de sportjournalisten. Op nos.nl/os2012/ kunt u zich morgen vanaf 17:30 uur urenlang vergapen aan de mastodonten uit de zwaarste klasse. Hun zuilen van dijen, hun trapvormige nekken, de aderen die op de raarste plaatsen opzwellen. Twee technieken, trekken en stoten. Drie kansen per onderdeel krijgen ze, meer niet. Met die kansen spelen ze een spel van bluffen, gokken en intimideren. Geweldenaren zult u horen kermen als ze schudden en schuifelen om die moorddadige massa boven hun hoofd in evenwicht te krijgen. Pas op dat u aan het kijken geen rugklachten overhoudt.
De allermooiste sport op de Olympische Spelen is zonder enige twijfel het gewichtheffen. Alles komt daarin samen. Pure kracht uiteraard. Techniek - want als je die halter niet precies recht boven je enkels tot stilstand laat komen, gebeuren de vreselijkste dingen. Lijden: kijk naar die grimassen. Zulke gezichten moeten klimmende wielrenners nog leren trekken. Weerzin, want god, wat zijn die atleten lelijk. Gevaar. Botten, pezen en kraakbeenlagen kunnen ieder moment bezwijken. Als de gewichtheffer niet tijdig onder een vallende halter vandaan springt, wordt hij verpletterd.
En drama en heldendom. Tijdens deze Spelen trok in de klasse tot 77 kg de Chinees Lu Haojie zijn arm kapot. Huilend van pijn tilde hij daarna nog even 190 kilo, ruim onder zijn normale kunnen, om zijn zilveren medaille veilig te stellen. Een groot sportman.
Ondanks deze romantische aspecten wordt het gewichtheffen door de Nederlandse sportjournalistiek gediscrimineerd. Zelfs op de Spelen wordt er nauwelijks iets van getoond, en er wordt niet over geschreven. In mijn jeugd werd de klasse der superzwaargewichten uitgevonden voor mannen van minimaal 110 kg. Daarin had je het Russische monster Vasiliy Alekseyev (1942-2011), 150 kg zwaar. De man verbeterde in zijn carrière tachtig keer een wereldrecord. Het laatste was 256 kilo, meer dan een kwart ton, bij het stoten in 1977. Beelden van hem zag ik zelden, dat vond Studio Sport niet goed voor mij.
Twee factoren spelen bij dit doodzwijgen vermoedelijk een rol. Gewichtheffen wordt geassocieerd met doping en het Nederlandse gewichtheffen stelt niets voor. Aangezien er nog altijd wielerjournalistiek bestaat, kunnen we het eerste bezwaar laten vallen. En tja, als de finale van de 100 meter sprint, meestal zonder één oranje hemd, bergen publiciteit krijgt, waarom het topnummer van het gewichtheffen morgen dan niet? Als er aandacht is voor met vier personen omstebeurt een baantje zwemmen of voor met z'n achten spelevaren in een roeiboot, dan toch zeker ook voor de Olympische puurheid van wie-tilt-het-zwaarste-gewicht?
De moderne tijd bevrijdt ons van de tunnelvisie van de sportjournalisten. Op nos.nl/os2012/ kunt u zich morgen vanaf 17:30 uur urenlang vergapen aan de mastodonten uit de zwaarste klasse. Hun zuilen van dijen, hun trapvormige nekken, de aderen die op de raarste plaatsen opzwellen. Twee technieken, trekken en stoten. Drie kansen per onderdeel krijgen ze, meer niet. Met die kansen spelen ze een spel van bluffen, gokken en intimideren. Geweldenaren zult u horen kermen als ze schudden en schuifelen om die moorddadige massa boven hun hoofd in evenwicht te krijgen. Pas op dat u aan het kijken geen rugklachten overhoudt.
Reacties
Een reactie posten