Dromen is bedrog
NRC Handelsblad 9-7-2010
Bert van Marwijk kan straks leuk bijverdienen in het lezingencircuit voor management, motivatie en leiderschap. Hij heeft een heterogeen gezelschap van expats gesmeed tot een eenheid. Over het paard getilde snotapen laat hij voor vier weken hun BV en persoonlijke wrijvingen vergeten en het gezamenlijk belang najagen. Voorwaar een prestatie, en er zal veel vraag zijn naar uitleg door Van Marwijk over zijn werkwijze.
Jammer dat er weinig deugdelijke verklaringen voor het succes zijn geproduceerd. Het hele toernooi al stijgt de geur van kletskoek op uit het kamp van Oranje. Je moet durven dromen, is een van de mantra's. Anders word je nooit kampioen. Je moet erin geloven. Gefocust zijn. Een missie hebben. En je moet het héél hard willen. Je kunt jezelf bijna tot kampioen willen. Hadden we dat eerder geweten.
Waarom is dit allemaal baarlijke nonsens? Bijvoorbeeld omdat het Braziliaanse elftal zeker zo hard wilde, droomde en in zijn kansen geloofde als de Nederlandse selectie. Dat land is tenslotte al vijf keer wereldkampioen geweest. Hetzelfde geldt voor Duitsland (drie keer kampioen).
We kunnen ook kijken naar Nederlandse teams van vroeger. Frank de Boer beweert dat zijn team in 1998 niet de absolute wil en het absolute geloof had. Heeft daardoor Marco van Basten in de halve finale tegen Brazilië de beslissende strafschop gemist? De Boer kletst maar wat.
Waarom werd Nederland in '76 geen Europees kampioen en in 1988 wel? De 'lichting' van 1976 had meer reden de titel te willen en erin te geloven - twee jaar eerder vice-wereldkampioen geworden immers - dan die van Ruud Gullit. Dus als geloof en wensdromen al helpen, dan leggen ze het af tegen echte succesfactoren. Bijvoorbeeld ouderwets thuisvoordeel. In '74 en '78 was het organiserende land de tegenstander. Een derde van alle wereldtitels is gewonnen door het organiserende land. Geen organiserend land heeft ooit een WK-finale verloren.
Of toeval. Het is wetenschappelijk bewezen dat een beslissing door strafschoppen zoals in de halve finale van 1998 een loterij is. Denk ook aan de bal op de paal van Rensenbrink in 1978, en aan de kopbal van Kieft tegen Ierland in 1988 - die er net wél inging en Nederland in de race hield. En kijk eens naar de staat van dienst van Nederland op dit WK. Slechts één wedstrijd werd gewonnen met meer dan één goal verschil. Van Slowakije en Brazilië had Nederland net zo goed kunnen verliezen, als één bal (of een scheidrechterlijke beslissing) iets anders was gevallen. De wil om te winnen is datgene wat de winnaar blijkbaar had. Zo kan ik het ook.
Het kunstje van Van Marwijk is waarschijnlijk dat hij zijn mannen wijsmaakt dat ze er meer in geloven dan de tegenstander én ze in de waan brengt dat dat helpt. De uitlatingen van de spelers wijzen erop dat dergelijke indoctrinatie in het Nederlandse kamp werkzaam is. En waarom zou dat niet werken? Laten we hopen dat de Spaanse coach dit geheim niet ook kent.
Bert van Marwijk kan straks leuk bijverdienen in het lezingencircuit voor management, motivatie en leiderschap. Hij heeft een heterogeen gezelschap van expats gesmeed tot een eenheid. Over het paard getilde snotapen laat hij voor vier weken hun BV en persoonlijke wrijvingen vergeten en het gezamenlijk belang najagen. Voorwaar een prestatie, en er zal veel vraag zijn naar uitleg door Van Marwijk over zijn werkwijze.
Jammer dat er weinig deugdelijke verklaringen voor het succes zijn geproduceerd. Het hele toernooi al stijgt de geur van kletskoek op uit het kamp van Oranje. Je moet durven dromen, is een van de mantra's. Anders word je nooit kampioen. Je moet erin geloven. Gefocust zijn. Een missie hebben. En je moet het héél hard willen. Je kunt jezelf bijna tot kampioen willen. Hadden we dat eerder geweten.
Waarom is dit allemaal baarlijke nonsens? Bijvoorbeeld omdat het Braziliaanse elftal zeker zo hard wilde, droomde en in zijn kansen geloofde als de Nederlandse selectie. Dat land is tenslotte al vijf keer wereldkampioen geweest. Hetzelfde geldt voor Duitsland (drie keer kampioen).
We kunnen ook kijken naar Nederlandse teams van vroeger. Frank de Boer beweert dat zijn team in 1998 niet de absolute wil en het absolute geloof had. Heeft daardoor Marco van Basten in de halve finale tegen Brazilië de beslissende strafschop gemist? De Boer kletst maar wat.
Waarom werd Nederland in '76 geen Europees kampioen en in 1988 wel? De 'lichting' van 1976 had meer reden de titel te willen en erin te geloven - twee jaar eerder vice-wereldkampioen geworden immers - dan die van Ruud Gullit. Dus als geloof en wensdromen al helpen, dan leggen ze het af tegen echte succesfactoren. Bijvoorbeeld ouderwets thuisvoordeel. In '74 en '78 was het organiserende land de tegenstander. Een derde van alle wereldtitels is gewonnen door het organiserende land. Geen organiserend land heeft ooit een WK-finale verloren.
Of toeval. Het is wetenschappelijk bewezen dat een beslissing door strafschoppen zoals in de halve finale van 1998 een loterij is. Denk ook aan de bal op de paal van Rensenbrink in 1978, en aan de kopbal van Kieft tegen Ierland in 1988 - die er net wél inging en Nederland in de race hield. En kijk eens naar de staat van dienst van Nederland op dit WK. Slechts één wedstrijd werd gewonnen met meer dan één goal verschil. Van Slowakije en Brazilië had Nederland net zo goed kunnen verliezen, als één bal (of een scheidrechterlijke beslissing) iets anders was gevallen. De wil om te winnen is datgene wat de winnaar blijkbaar had. Zo kan ik het ook.
Het kunstje van Van Marwijk is waarschijnlijk dat hij zijn mannen wijsmaakt dat ze er meer in geloven dan de tegenstander én ze in de waan brengt dat dat helpt. De uitlatingen van de spelers wijzen erop dat dergelijke indoctrinatie in het Nederlandse kamp werkzaam is. En waarom zou dat niet werken? Laten we hopen dat de Spaanse coach dit geheim niet ook kent.
Reacties
Een reactie posten