FIFA-baas Blatter held in draak van een film
(NRC 15-10-2014)
Wat zou het grootste manco zijn van United Passions, de speelfilm waarin de wereldvoetbalbond FIFA zijn eigen geschiedenis vertelt? Het valt nog niet mee dat vast te stellen. Eerst de feiten. United Passions ging in mei in Cannes in première en is daarna vertoond in zeven landen, waaronder Servië, Portugal, Zwitserland en Rusland. De zalen bleven meestal leeg. De film kostte 27 miljoen euro en heeft tot nu toe net anderhalve ton opgebracht, het meeste in Rusland. Een fiasco waar in Hollywood de ruiten van zouden rinkelen.
Eén probleem is de volstrekte afwezigheid van een verhaal. Zelfs steracteurs Gérard Depardieu als oprichter Jules Rimet, Sam Neill als de vorige voorzitter João Havelange en Tim Roth als zijn opvolger Sepp Blatter kunnen er niets van maken. En toen kreeg Uruguay het eerste WK toegewezen. En toen sloot Engeland zich alsnog aan bij de FIFA. En toen ging Jules Rimet dood. Zo sleept de film zich voort.
Alle karakters blijven plat als een dubbeltje. Een love interest lijkt vaak een plichtmatig onderdeel, maar wat zou deze film opknappen als Rimets dochter Annette (Jemima West) verliefd werd op deze of gene. Nu loopt ze er maar wat bij. Haar belangrijkste daad is haar vader vermanen dat hij zijn kritiek op de Italiaanse fascisten moet matigen.
Rimet dus een antifascistische held? Misschien, maar dat heldendom bestaat dan uit één tekst in één vergadering. Er wordt geen spatje drama uitgehaald. Was Sir Stanley Rous, de zesde voorzitter, een racist? Hij komt in de film verklaren dat Afrikanen 'de subtiliteiten van het voetbal nooit zullen begrijpen.' Verder komen we over hem niets te weten.
Nee, het meest gênant is hoe Sepp Blatter, de huidige baas, de hoofdrol opeist. Hij redt in de film de FIFA door sponsor Coca Cola te strikken. Hij vult een tekort aan met tonnen eigen geld. En hij houdt zijn bestuur voor dat 'de geringste schending van de ethiek streng zal worden bestraft.'
Dezelfde Blatter is - in het echt - hoofdverantwoordelijk voor de dubieuze toekenning van WK's aan Rusland (2018) en Qatar (2022). Niets daarover in de film. Wel zien we Jules Rimet het eerste WK (1930) bij een kopje koffie verkopen aan Uruguay. Waar of niet, het lijkt of Blatter zich daarmee wil vrijpleiten: zijn illustere voorganger deed het immers ook?
Wat zou het grootste manco zijn van United Passions, de speelfilm waarin de wereldvoetbalbond FIFA zijn eigen geschiedenis vertelt? Het valt nog niet mee dat vast te stellen. Eerst de feiten. United Passions ging in mei in Cannes in première en is daarna vertoond in zeven landen, waaronder Servië, Portugal, Zwitserland en Rusland. De zalen bleven meestal leeg. De film kostte 27 miljoen euro en heeft tot nu toe net anderhalve ton opgebracht, het meeste in Rusland. Een fiasco waar in Hollywood de ruiten van zouden rinkelen.
Eén probleem is de volstrekte afwezigheid van een verhaal. Zelfs steracteurs Gérard Depardieu als oprichter Jules Rimet, Sam Neill als de vorige voorzitter João Havelange en Tim Roth als zijn opvolger Sepp Blatter kunnen er niets van maken. En toen kreeg Uruguay het eerste WK toegewezen. En toen sloot Engeland zich alsnog aan bij de FIFA. En toen ging Jules Rimet dood. Zo sleept de film zich voort.
Alle karakters blijven plat als een dubbeltje. Een love interest lijkt vaak een plichtmatig onderdeel, maar wat zou deze film opknappen als Rimets dochter Annette (Jemima West) verliefd werd op deze of gene. Nu loopt ze er maar wat bij. Haar belangrijkste daad is haar vader vermanen dat hij zijn kritiek op de Italiaanse fascisten moet matigen.
Rimet dus een antifascistische held? Misschien, maar dat heldendom bestaat dan uit één tekst in één vergadering. Er wordt geen spatje drama uitgehaald. Was Sir Stanley Rous, de zesde voorzitter, een racist? Hij komt in de film verklaren dat Afrikanen 'de subtiliteiten van het voetbal nooit zullen begrijpen.' Verder komen we over hem niets te weten.
Nee, het meest gênant is hoe Sepp Blatter, de huidige baas, de hoofdrol opeist. Hij redt in de film de FIFA door sponsor Coca Cola te strikken. Hij vult een tekort aan met tonnen eigen geld. En hij houdt zijn bestuur voor dat 'de geringste schending van de ethiek streng zal worden bestraft.'
Dezelfde Blatter is - in het echt - hoofdverantwoordelijk voor de dubieuze toekenning van WK's aan Rusland (2018) en Qatar (2022). Niets daarover in de film. Wel zien we Jules Rimet het eerste WK (1930) bij een kopje koffie verkopen aan Uruguay. Waar of niet, het lijkt of Blatter zich daarmee wil vrijpleiten: zijn illustere voorganger deed het immers ook?
Reacties
Een reactie posten